به امید آدم هایی تازه

هُوَ
در این مدت نه چندان زیاد که از عمر وبلاگ داری من میگذرد به اندازه ی 10 سال تجربه ی ارتباط با آدم ها و روانشناسی ی آنها برایم میسر شد . مسئله ای که برایم بی اندازه قابل تعجب و حیرت بود اینست که زنان و مردان در سنین میانسالی هم به جرگه ی وبلاگ داران پیوسته اند. البته نه تنها ایرادی به آن وارد نمکینم که آن را تایید نیز میکنم . در این بین و لا به لای دوستان جوانی که پیدا کرده بودم با چند نفر از این عزیزان هم افتخار آشنایی داشتم و متاسفانه اغلب مردانی بودند که احساس جوانی یا بهتر است بگویم احساس لودگی به آنها دست داده بود و مقدار قابل ملاحظه ای از خودِ واقعیشان دور شده بودند . آنها حتی از تکه کلام های جوانان مانند زنگیدم و بزنگ و از این قبیل جملات در نگارش هاشون اسفاده میکردند. البته به خودی خود این هم ایرادی ندارد , چرا که معتقدم اینها جرم و گناه محسوب نمیشود , هدفم اینست که بگویم دنیای مجازی اکثریت اهالی اش را از حقیقت وجودی ی خودشان دور کرده و بدبختانه عده ای از مردان دنیای مجازی را با عشرتکده اشتباه گرفته اند و در واقع در آن به دنبال مترس برای خود میگردند.

باری... من از وبلاگی میایم که محیط آن بسیار پر هیاهو شده بود و از آنجایی که همسر گرامی بنده نیز لطف کردند و آدرس مرا بین همکارانشان پخش کردند مجبور به نقل مکانِ اجباری به این آدرس شدم و وبلاگی را که بسیار دوست داشتم را حذف کردم. در این بین دوستان بی اندازه خوبی را نیز از دست دادم , ولی باید آنها را فدای آدم بد های وبلاگم میکردم تا به یک آسودگی نسبی برسم. دلم برایشان تنگ میشود . پنهانی میخوانمشان , و اما حالا دوستانِ جدیدی را آرزو میکنم.